Maastricht UMC+
“Zeven weken na de operatie kreeg ik mijn processor. Ik kreeg al meteen geluiden door en kon goed onderscheid maken tussen praten en andere geluiden zoals een deur die open ging of het verschil tussen een tractor en een auto. Maar dit blijkt jammer genoeg niet voor iedereen mogelijk te zijn. De eerste dag mocht ik de processor een uurtje dragen en dat iedere dag iets langer. Na 5 dagen heb ik hem de hele dag gebruikt. Het trainingsprogramma thuis en in het MUMC was pittig. Sommige oefeningen lijken kinderachtig, maar zijn echt noodzakelijk. De oefeningen in Maastricht en de huiswerkopdrachten heb ik als zeer intensief en vermoeiend ervaren. Daarbij mocht alleen het CI gebruikt worden, dus zonder het hoorapparaat in het linkeroor. Ook werd door de logopediste vaak een blad voor haar mond gehouden zodat spraakafzien en mimiek geblokkeerd werden. De metaalachtige geluiden leren plaatsen, herkennen en thuisbrengen is geen sinecure. Hierbij heb je echt de hulp van het thuisfront nodig waarvoor ik mijn echtgenote nog steeds dankbaar ben. Gelukkig heeft het in ons gezin nooit geleid tot spanningen.
Ik geniet nog elke dag van geluiden die ik lange tijd niet gehoord heb en nu weer wel. Vooral het feit dat ik weer vogeltjes kan horen fluiten en zelfs daarin goed onderscheid kan waarnemen. Feestjes en andere drukke plekken zijn nog steeds niet mijn geliefde plaatsen om te vertoeven. Als op twee plaatsen tegelijkertijd wordt gesproken dan kan ik het wel schudden. Het zal duidelijk zijn, ik heb er geen moment spijt van dat ik de grote sprong gewaagd heb en ik gun iedere slechthorende dit vernuftige staaltje techniek.
En als men mij zou aanbieden om ook links een CI te plaatsen dan meldde ik me meteen bij het MUMC Maastricht aan om me te laten opereren. Zo goed is me alles meegevallen. Ik heb er gelukkig veel baat bij.”
“De revalidatieperiode is een behoorlijk intensieve periode. Ik vond het spannend. Het vraagt veel concentratie. Je moet zelf ook veel gaan ontdekken, wat is er allemaal? wat hoor je allemaal? omdat je nooit gehoord hebt (klok tikken, kraai, fles open draaien, enz.). Je wordt goed begeleid. Je moet zelf ook doorzettingsvermogen hebben en niet te gauw de moed laten zakken. Ik was ook vaak moe, dan denk je maar de volgende dag beter. Ik oefende heel veel; soms teveel.
We hebben veel met geluiden geoefend. Mijn oefenpartner liet mij allerhande geluiden horen en maakte mij attent op geluiden. Dit deden mijn vriendinnen ook. Verder was ik zelf de hele dag gespitst op geluiden die ik hoorde. Bijv. ik hoorde telkens een geluid dat voor mij klonk als het slaan op een aambeeld. Ik kon dit geluid niet thuisbrengen. Op een gegeven moment hoorde ik dat geluid weer toen mijn vriendin erbij was. Zij zei dat het een kraai was. De volgende dag hoorde ik het geluid weer en zag ik inderdaad een kraai op het dak zitten.
Ook hoor ik bv het krassen van de stiften waar de kinderen in de keuken mee aan het kleuren zijn, terwijl ik in de kamer zit. Ik hoor vogels fluiten.
Dat zijn allemaal geluiden die ik nooit gehoord heb!”
“Zes weken na de operatie kreeg ik voor het eerst de processor en werd de eerste instelling gedaan door de audioloog. Zij zag aan mijn eerste reactie dat ik dit niet als prettig ervoer toen het eerste geluid binnen kwam. Ik hoorde wel iets, maar ik wist niet wat of waar het geluid vandaan kwam. Spraak verstaan ging toen ook nog niet. Ze stelde mij gerust dat dit heel normaal is en dat we in de komende weken het CI steeds meer gingen afstellen naar mijn wensen en mogelijkheden. Ik ben een positief ingesteld persoon en liet het maar gewoon over mij heen komen.
In de eerste week na de instelling hoefde ik nog niet te starten met het revalidatie traject en gewoon alle geluiden die binnen kwamen ervaren. Ook werd ik gestimuleerd geluid op te gaan zoeken. Dat was een rare gewaarwording. Ik hoorde wel verschil of het een hoge of lage toon was, maar alles wat nog binnen kwam kreeg ik door als een mechanisch piepje. Als een soort van morse code. Ik weet dat sommige CI-dragers meteen al verstaanbaar geluid binnen krijgen, maar het is voor iedereen anders. Staar je daar ook niet blind op en ga gewoon aan de slag. Tijdens de tweede afstelling ging het alweer een stapje beter en kreeg ik de eerste logopedie les en oefeningen voor thuis mee. Ik oefende, samen met mijn vrouw, altijd in de ochtend omdat ik dan de meeste energie had. De eerste weken gingen prima en ik hield een half uur oefenen gemakkelijk vol, maar de oefeningen werden
natuurlijk ook steeds een stapje moeilijker. Je oefent ook door sommige oefeningen alleen op gehoor te doen zonder hulp van liplezen. De revalidatie is echt heel pittig en vermoeiend (pas daarin goed op jezelf), maar als je iedere dag oefent merk je ook heel snel de verbetering en geeft het je zoveel voldoening wanneer je weer iets meer hoort. Het eerste echte geluid dat ik binnen kreeg met het CI was een vogel die floot en ik moest huilen van geluk. Dat is zo verwonderlijk dat je een geluid dat je al je hele leven kent opnieuw leert horen.
Na een half jaar waren de geluiden die ik hoorde veel minder mechanisch geworden en komt het steeds meer in de buurt van het geluid dat ik kende van vroeger met een hoortoestel.”
“Eind september kwam dan de eerste aansluiting (afregeling). Wat was dat spannend. Ik had gelukkig geen hoge verwachtingen, maar hoopte uiteraard wel dat ik toch wat zou kunnen horen. Wat??? Dat was een verrassing. Ik hoorde ineens allerlei piepjes aan mijn rechter oor. De traantjes begonnen te vloeien. Gewoon… van geluk.
Ik verstond ook al een héél klein beetje. Het woord olifant hoorde ik. Ook herkende ik lange en korte woorden. Het was een raar geluid maar toch….. Het revalidatietraject was gestart. Toen ik naar buiten liep heb ik bij de kinderboerderij, waar volgens mijn man schaapjes aan het blèren waren, het CI heel even opgehad en warempel, ik hoorde ze ook. Mijn geluk kon niet op.
Inmiddels heb ik al 6 jaar het CI en ben ik een hele gelukkige vrouw. Het leven ziet er zonnig uit. Ik ga weer overal naar toe en maak graag een praatje. Ik versta niet iedereen even goed maar dat is geen probleem. Gewoon….even zeggen dat je niet alles hoort en dan wijs ik op mijn CI en de mensen doen hun best om zich verstaanbaar te maken.”
“In het begin heb ik mijn linker hoortoestel erbij ingehouden en mijn CI de hele dag gedragen. Je went vrij snel aan de klanken. Alleen als er meer mensen om je heen zijn, wordt het in het begin vermoeiend, je kunt dan beter even stoppen.
Het afregelen is een geduld werk, omdat je aan moet geven of het hard of zacht klinkt. Terwijl je geen vergelijk hebt dus het is meer op gevoel.
De hoortraining is een maatstaf om te zien hoe ver je al iets kunt verstaan en door veel te oefenen leer je de klanken weer goed te verstaan. Na iedere hoortraining krijg je huiswerk mee om te oefenen met je co-therapeut. Dit hebben we dagelijks gedaan. Het is wel fijn om zeker in het begin te oefenen met iemand waarvan je de stem goed kent. Dit maakt het makkelijker. We hebben de oefeningen aangevuld met andere dingen, zoals de krant, tv met teletekst en veel met elkaar praten. De hoortrainingen hebben we in Maastricht gehad. De trainingen waren wel vermoeiend, maar ook ontspannend. Ik vond deze trainingen en afregelingen nooit vervelend, het geeft je een gevoel van zover ben ik.”
“Op vrijdag 9 augustus was het zover, de eerste afregeling kon beginnen. Zoals door de audioloog voorspelt, hoorde ik alleen maar piepjes die in verschillende hoogtes binnen kwamen. In hoge en lage tonen en in verschillende geluidsterktes. Dit was wel even wennen. “Zou het dit moeten zijn?” was mijn eerste reactie. Thuis heb ik de draagtijd van het CI opgebouwd: eerst 1 uur per dag, later uitgebreid tot 1 uur langer per dag, enz. Op een gegeven moment zaten we buiten op terras, ik zei tegen mijn vrouw “Er komt een vliegtuig”, waarop ze antwoordde “Ik hoor niets”, even later kwam een vliegtuig over. Tijdens de hoortraining een week later kon ik al geluiden herkennen zoals: ritselen van papier, rammelen met een sleutelbos, open en dicht gaan van schaar. Tijdens één van de volgende afregelingen praatte de audioloog via de processor met mij, ik kon woordelijk verstaan wat hij zei, hierop antwoordde deze “Nu al?”. Inderdaad ik hoorde zijn stem, dat was een bijzonder moment na weken van alleen maar piepjes. Er volgde nog diverse hoortrainingen, deze hebben er aan bijgedragen dat ik steeds meer ging horen en verstaan. Ik lag goed op schema. Iedere training was voor mij; nieuwe geluiden herkennen en verstaan. Ook heb ik veel aan mijn vrouw te danken, die de oefeningen thuis met mij herhaalde en zelf enkele nieuwe oefeningen bedacht.
Met de dag kon ik meer geluiden herkennen en verstaan, op zowel de radio, televisie, en via de ringleiding als deze aanwezig was!”