De behandeling

Diepe hersenstimulatie (DBS) is een behandelmethode waarbij één of meerdere elektroden stereotactisch in een specifiek hersengebied worden geïmplanteerd. Onder de huid wordt er een interne puls generator (pacemaker) geplaatst die elektrische impulsen naar de elektroden zendt. Deze methode van elektrische stimulatie werd in 1989 voor het eerst bij een patiënt met de ziekte van Parkinson toegepast.

Tot in 1967 de behandeling met levodopa werd geïntroduceerd, werd stereotactische neurochirurgie veelvuldig toegepast bij patiënten met de ziekte van Parkinson of een essentiële tremor. Middels het aanbrengen van een letsel door verhitting of bevriezing met een elektrode in het pallidum of de thalamus konden respectievelijk akinesie en tremor gereduceerd worden. Ondanks dat er regelmatig goede resultaten werden geboekt, hield de verbetering van symptomen niet altijd stand en bestond er een risico op het induceren van permanente neurologische uitval met name bij dubbelzijdige laesies . Vergeleken met deze neurochirurgische procedure zorgt DBS voor minder complicaties en  kunnen de stimulatie parameters aangepast worden.

Het mechanisme van DBS is niet geheel ontrafeld. Er zijn 3 verschillende theorieën. Zo kan DBS door stimulatie van axonen die de inhiberende neurotransmitter gamma-aminoboterzuur (GABA) produceren, lokale inhibitie van een actieve hersenkern bewerkstelligen. Een andere verklaring is dat  neuronen in een continue staat van depolarisatie kunnen worden gehouden door in-activatie van spanningsafhankelijke ionenkanalen (depolarisatieblok). Tenslotte kan hoogfrequente stimulatie het pathologische bursting-signaal in de gestimuleerde structuur vervangen door een informatie-loos signaal.

Patiënten selectie is het belangrijkste criterium voor een goed effect van DBS. In meer dan 30% van de gevallen waarin DBS faalt is dit te wijten aan onzorgvuldige patiëntselectie. Dit is ook de reden dat bij verwijzing voor DBS in het MUMC+ de uiteindelijke beslissing wordt genomen in multidisciplinair verband en plaatsvindt na een uitgebreide screening. Nauwkeurige postoperatieve afstemming van de stimulatieparameters is mogelijk via een extern toestel, en is essentieel voor een optimale behandeling. Complicaties kunnen interfereren met de werkzaamheid van DBS. Deze kunnen gerelateerd zijn aan de operatie zelf, aan stimulatie van het specifieke hersengebied of aan het geïmplanteerde systeem, de zogenaamde hardware.

De afgelopen jaren breidt  het indicatiegebied voor DBS gestaag uit. Er vindt veel experimenteel en klinisch onderzoek plaats naar nieuwe indicaties voor DBS. Onder het kopje ziektebeelden kunt u de aandoeningen vinden waarvoor in het MUMC+ DBS wordt toegepast.

Sluit de enquête